مجادلات دو وزارتخانه بهداشت و رفاه بر سر موضوعاتی که نشات گرفته از بحران تامین مالی نظام سلامت است، تمامی ندارد و نارضایتی و اختلاف بین طرفین ادامه دارد. برخی می‌گویند نظام سلامت در حال فرو رفتن در باتلاق است و برخی دیگر معتقدند که مخالفان قصد مانع‌تراشی دارند. آمار و ارقام از میزان بدهی‌ها متفاوت است و همین موضوع به اختلافات دامن زده است و هیچ‌کدام از طرفین از موضع خود کوتاه نمی‌آیند. 

       بهمن برزگر، عضو هیئت مدیره سازمان بیمه سلامت ایران در گفت‌وگو با سپید معتقد است که باید در فرآیند برنامه ششم، مدل سیاست‌گذاری و برنامه‌ریزی به سمتی برود که محور و چارچوب تصمیمات به حداکثر رساندن رویکرد مردم در حوزه بیمه و سلامت باشد: «ما نیازمند تغییر نگرش کسانی هستیم که دستی بر آتش دارند. در واقع باید گفت ما برنامه‌ها را با اهدافی تدوین کردیم ولی در اجرا با مشکل مواجه شدیم و یا آن را اجرا نکردیم. متاسفانه در این برنامه‌ها رویکردی مبتنی بر پیشگیری نداشتیم. بنابراین نیاز داریم که نگاه کلانمان را در تدوین برنامه‌ها تغییر دهیم.» 

       برزگر با اشاره به اینکه نگاه فعلی، تداوم گذشته است و این تداوم ما را به همان نتیجه گذشته می‌رساند، به مشکلات بیمه‌ها اشاره کرد و گفت: «افزایش هزینه بیمه‌ها دو دلیل عمده داشته است. اولین بحث مربوط به پذیرش کتاب ارزش‌های نسبی و افزایش 2k برای افراد شاغل در بیمارستان‌ها و دومین بحث پوشش افراد بیمه شده جدید است.در واقع خروجی طرح تحول سلامت در سازمان بیمه سلامت خود را نشان داد. مردم هزینه‌ها را تحمیلی به بیمه‌ها را ندیدند. در طرح تحول فقط درآمد یک گروه افزایش یافت.»

       وی با بیان اینکه بیمه‌ها در طرح تحول سلامت نتوانستند چارچوب مشخصی برای ساختار افزایش هزینه‌ها ایجاد کنند، افزود: «بخش اعظم افزایش منابع در سازمان ناشی از تعهداتی بود که منابع آن برای وزارت بهداشت دیده شده بود. نمی‌دانم چرا افرادی که نسبت به بدهی بیمه‌ها ابراز نارضایتی کرده‌اند، به این موضوع اشاره نمی‌کنند که بخشی از منابعی که به آنها بدهکار هستیم را باید خودشان به این سازمان پرداخت کنند.»

       عضو هیئت مدیره سازمان بیمه سلامت ایران تاکیدکرد: «به طور مشخص در قانون برای بیمه‌شدگان جدید منابعی برای وزارت بهداشت در نظر گرفته شد که باید به بیمه سلامت اختصاص داده می‌شد ولی این موضوع تحقق نیافت. در واقع در طی سه سال گذشته کمتر از 70 میلیارد تومان منابع به سازمان بیمه سلامت تخصیص داده شد و هزینه‌های ناشی از پذیرش کتاب ارزش‌های نسبی، افزایش 2k و... به این سازمان تخصیص نیافت. بنابراین باید گفت که چرا منابعی که به بیمه سلامت اختصاص نداده‌اند را از این سازمان طلب می‌کنند و انتظار دارند که منابعشان به موقع تخصیص یابد؟» 

       به گفته وی، منابعی که وزارت بهداشت باید به بیمه سلامت اختصاص می‌داد 3 هزار میلیارد تومان است که پیش‌بینی می‌شود این رقم تا پایان سال به بیش از 4 هزار میلیارد تومان برسد. 

       برزگر معتقد است که بحث‌ها و کشکمش‌ها بر سر بدهی بیمه‌ها در نهایت منجر به نتیجه به نفع مردم نخواهد شد و بر این باور است که اگر مسئولان برای رفع این مشکل و ارائه راه‌حل با هم به گفت‌وگو نپردازند و در اقدامات مشترک با یکدیگر کار نکنند اتفاق مثبتی را در این زمینه شاهد نخواهیم بود، جز اینکه بیمه‌ها هر روز بدهکارتر از روز قبل شده و در آخر به مرز ورشکستگی می‌رسند. 

       این عضو هیئت مدیره سازمان بیمه سلامت ایران می‌گوید: «از نظر بنده این همکاری را تنها بیمه‌ها با وزارت بهداشت انجام داده‌اند و ما ازطرف وزارت بهداشت همکاری مشاهده نکرده‌ایم. امیدواریم به جایی نرسیم که بگوییم از همکاری با وزارت بهداشت اشتباه کردیم.» 

       وی درخصوص تجمیع منابع که مورد تاکید وزارت رفاه است، تاکید می‌کند که اگر نظام رفاه اجتماعی به این نقطه برسد که انتقالی در کار نیست راحت‌تر می‌تواند در مورد تجمیع منابع فکر کند و در این زمینه توضیح می‌دهد: «البته بخش اعظمی از منابع در اختیار وزارت بهداشت است اگر قرار باشد تجمیع منابع صورت بگیرد باید در وزارت بهداشت نیز این اقدام انجام شود. یعنی منابع حاصل از یک درصد مالیات بر ارزش افزوده، 10 درصد هدفمندی یارانه‌ها، منابع مربوط به بیمه شخص ثالث از جمله منابعی هستند که در اختیار وزارت بهداشت است.»

       تاکید بر اصلاح سرانه از دیگر موضوعاتی بود که برزگر به آن اشاره کرد و می‌گوید: «در صورتی که تعرفه افزایش یابد و سرانه واقعی نشود بیمه‌ها مجبور می‌شوند که هزینه و بدهی‌ها را از روش‌های غیرمتعارف تامین کنند.»

       برزگر در پاسخ به این سوال که آیا بهتر نیست برای رفع مشکلات حوزه بیمه و سلامت سازمان مستقلی تصمیم‌گیری کند، توضیح می‌دهد: «ما به عنوان یک کارشناس پیشنهاد داده‌ایم که سازمان رفاه و تامین اجتماعی نقش تنظیم‌کننده مقررات حوزه‌های بیمه‌های پایه را بر عهده بگیرد اما به نظر می‌رسد که ایجاد ساختار مستقل مستلزم پیش نیازهایی است که شاید در حال حاضر شرایط آن فراهم نباشد.» 

       وی در خصوص اصرار وزارت بهداشت بر تجمیع بیمه‌ها علی‌رغم رای منفی کمیسیون تلفیق در این خصوص می‌گوید: «منابعی وجود ندارد که با تجمیع به جایی منتقل شود. اگرمنابع وجود داشت بدهی‌ها را پرداخت می‌کردیم. در واقع باید گفت در حال حاضر کاری نیست که نتوانیم انجام دهیم و تنها با تجمیع بتوانیم اقداماتی را انجام دهیم.»

       امیر سلیمی، کارشناس حوزه سلامت و بیمه نیز در گفت‌وگو با سپید ضمن ابراز تاسف از نبود تصمیم‌گیری منسجم و صحیح برای رفع اختلافات، بر این باور است که هر کدام از طرفین تنها منافع خود را در نظر می‌گیرند و به منافع جمعی توجهی ندارند.او در توضیح صحبت خود می‌گوید: «نمی دانم چرا مسئولان به جای اینکه برنامه‌های مشترکی برای رفع مشکلاتشان در نظر بگیرند عملا به جان هم افتاده‌اند و جز حرف خودشان به هیچ راه‌حل دیگری توجه نمی‌کنند. در واقع باید گفت مشکلاتی که اکنون وجود دارد به دلیل ضعف مدیریتی و اجرایی در این دو وزارتخانه به عنوان دو بدنه اصلی و مهم دولت است.» 

       او ادامه می‌دهد: «اکنون دو وزارتخانه باید تمرکزشان را بر رفع خلاء‌هایی که دارند بگذارند و از پرداختن به مسائل حاشیه‌ای جلوگیری کنند. اگر تاکنون هر کدام از وزارتخانه‌ها وظیفه خود را به درستی ایفا می‌کردند، اکنون با این میزان اختلافات مواجه نمی‌شدیم. در واقع باید گفت در حال حاضر وضعیت به گونه‌ای شده که اگر هر کدام از وزارت‌خانه‌ها با مشکل مواجه شود طرف مقابل را مقصر اصلی می‌داند در حالی که مقصر اصلی خودشان هستند که تاکنون به اولویت‌های برنامه‌های خود توجه نداشته‌اند.به عنوان مثال ضعف بیمه در پوشش خدمات و نبود راهنماهای بالینی و سیستم پرداخت متناقض و نامنسجم در مجموعه وزارت بهداشت از جمله دلایلی است که باعث ایجاد مشکل شده است و تا زمانی که این مسائل در داخل هر وزارتخانه رفع نشود نمی‌توان به ایجاد صلح و آرامش در این دو وزارتخانه امیدوار بود.»